Ubezpieczenia na życie są dostępne zarówno jako polisy indywidualne, jak i grupowe. Ten drugi rodzaj ubezpieczeń często jest oferowany np. pracownikom większych firm lub członkom różnych stowarzyszeń.
Grupowe polisy cechują się identycznym (najczęściej niewielkim) zakresem ochrony dla wszystkich przystępujących osób. To nie oznacza jednak, że osoba zainteresowana grupową ochroną na życie powinna sobie „odpuścić” czytanie ogólnych warunków ubezpieczenia (OWU) i poprzestać na ulotkach lub wyjaśnieniach agenta ubezpieczeniowego. Praktyka pokazuje bowiem, że w ubezpieczeniach grupowych można znaleźć liczne „haczyki”.
Przeczytaj także:
Czy szkolne ubezpieczenia grupowe są opłacalne?
Spis treści:
Grupowe ubezpieczenie na życie kupuje organizacja
Wszystkie ubezpieczenia grupowe (w tym również grupowe polisy na życie) charakteryzują się bardzo specyficznym sposobem funkcjonowania. W przypadku takich ubezpieczeń to organizacja współpracująca z ubezpieczycielem (np. duży pracodawca) pełni rolę ubezpieczającego i negocjuje warunki standaryzowanej ochrony.
Z punktu widzenia zakładu ubezpieczeń polisy grupowe są korzystne, ponieważ generują mniejsze koszty administracji oraz akwizycji niż indywidualne odpowiedniki. Nie bez znaczenia jest także możliwość pozyskania stosunkowo dużej składki w ramach obsługi jednego klienta. Warto wspomnieć, że składkę za grupowe ubezpieczenie płaci ubezpieczający (np. pracodawca) lub ubezpieczony (najczęściej pracownik etatowy). Koszty ubezpieczenia grupowego dystrybuowanego przez zakład pracy często są „potrącane” z wynagrodzenia pracownika.
Ubezpieczenie na życie a badania lekarskie
Ze względu na swoją standaryzację grupowe polisy na życie zapewniają możliwość łatwego przystąpienia do ochrony organizowanej przez pracodawcę. W wielu przypadkach wystarcza jedynie wypełnienie kwestionariusza, w którym ubezpieczyciel pyta o podstawowe dane osobowe i historię chorób.
Takie rozwiązanie jest możliwe w przypadku większych zbiorowości, dla których ryzyko ubezpieczeniowe podlega statystycznemu uśrednieniu. Z uwagi na brak szczegółowej oceny ryzyka w odniesieniu do pojedynczej osoby grupowe polisy na życie są korzystne dla ubezpieczonych znajdujących się w gorszym od przeciętnego stanie zdrowia. Tacy ubezpieczeni oczywiście nie mogą kłamać na temat swoich chorób w momencie przystąpienia do ochrony. Nie istnieje natomiast obowiązek podawania dodatkowych informacji o swoich schorzeniach, jeżeli formularz wypełniany przez ubezpieczanego nie pyta o takie kwestie.
W nawiązaniu do tematyki grupowych ubezpieczeń na życie warto wspomnieć, że tych polis również dotyczą specyficzne zasady określone przez artykuł 834 kodeksu cywilnego. Zgodnie ze wspomnianym artykułem, „jeżeli do wypadku doszło po upływie lat trzech od zawarcia umowy ubezpieczenia na życie, ubezpieczyciel nie może podnieść zarzutu, że przy zawieraniu umowy podano wiadomości nieprawdziwe, w szczególności że zatajona została choroba osoby ubezpieczonej”. Co ważne, ogólne warunki ubezpieczenia (OWU) lub postanowienia umowy mogą jedynie skrócić ten trzyletni termin, czyli zmienić go na korzyść ubezpieczonego.
Zobacz też:
Jakie są konsekwencje oszukiwania zakładu ubezpieczeń
Zawsze warto poznać warunki ubezpieczenia na życie
Ze względu na specyficzną konstrukcję grupowych ubezpieczeń na życie, w przypadku których pracownik lub członek innej organizacji jest tylko ubezpieczonym (a nie ubezpieczającym), czasem nie są udostępniane ogólne warunki ubezpieczenia (OWU). Taka sytuacja nie powinna mieć miejsca, bo ubezpieczeni mają prawo dokładnie poznać warunki ochrony przed przystąpieniem do niej. Szczególnie naganne jest nieudostępnianie OWU przez agenta ubezpieczeniowego lub pracodawcę, jeżeli składki będą pokrywane z wynagrodzenia pracownika.
Każda osoba zainteresowana grupową polisą na życie powinna sprawdzić, jakie są dokładne warunki wypłaty świadczenia po zgonie ubezpieczonego lub członka jego najbliższej rodziny. Warto zwrócić szczególną uwagę na wyłączenia odpowiedzialności oraz definicje stosowane przez ubezpieczyciela. Może się bowiem okazać, że ochrona nie obejmuje następstw niektórych schorzeń lub wypadków w pracy.
Ważną częścią każdego OWU są definicje samodzielnie ustalane przez ubezpieczyciela oraz wyłączenia lub ograniczenia ochrony. Do najważniejszych ograniczeń ochrony należy okres karencji. Mowa o okresie po podpisaniu umowy, w którym ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności za skutki określonych zdarzeń. W przypadku samobójstwa ubezpieczonego ustawowy okres karencji wynosi 2 lata i jest naliczany od daty zawarcia umowy ubezpieczenia na życie. Strony zawierające umowę ubezpieczenia na życie (również grupowego) mogą skrócić ten dwuletni termin nie bardziej niż do 6 miesięcy (patrz artykuł 833 kodeksu cywilnego).
Sprawdź także
